Villi Vill

Var að hlusta á úbartið í morgun. Fyrst BBC WS, sem er langbezta fréttastöðin, og svo Rás 2 sem er ennþá bezta músíkradíóið. Þar var verið að minnast þess að 30 ár eru liðin frá dauða Vilhjálms Vilhjálmssonar söngvara. Hann var íslendingum mikilll harmdauði. Hann söng sig inní huga og hjarta þjóðarinnar með sinni fallegu rödd og einlægu túlkun.

Hann var hins vegar ekki "góður" söngvari, þeas tæknilega var hann nokkuð tæpur, stundum hreinlega falskur. Sumar upptökur með honum ætti að setja á "hold". Hann komst ekki með tærnar þar sem systir hans skildi eftir sporin sín í þeim efnum, þvílíkur munur var á þeim. En hann átti þessa fögru rödd sem var verulega expressíf og hann túlkaði texta betur en aðrir dægurlagasöngvarar, sennilega sá bezti á eftir Magga Eiríks, og Ellý ov kors.

Textarnir hans voru ehemm, frekar slæmir. Meiningin góð og yrkisefnið fallegt, en úrvinnslan, rímið, ljóðstafir og myndhverfingar voru með þeim hætti að maður vildi óska þess að hann hefði bara haldið þessu fyrir sig og sína skúffu.

Ég man eftir honum og heyrði hann spila nokkrum sinnum, (spilaði meir að segja með honum á brúðkaupsdegi hans á Siglufirði 1976, en það er önnur saga) sérstaklega með Hljómsveit Magnúsar Ingimarssonar. Það var hörkuband, verulega pró og Villi var mjög flottur bassaleikari. Spilaði flott sving og var flinkur. Sól og fönk lá sérstaklega vel fyrir honum man ég og hann naut þess að spila, það bæði sá maður og fann.

En það er eflaust túlkun hans á texta sem gerði hann jafnvinsælan og raun ber vitni. Hún var meira en skýr texti og artikúleraðar fraseringar, þetta var innlifun sem ekki margir söngvarar geta skilað án þess að virka tilgerðarlegir og hjárænulegir. Þeir eru ekki margir söngvararnir sem kunna og kunnu þessa kúnst, sennilega bara Maggi Eiríks, og Ellý ov kors. Guði sé lof fyrir þær fínu sálir.

Og takk líka fyrir Villa Vill, það er gott að vita að minningu hans er haldið á lofti og gott að vita að ungir söngvarar hafa hann sem fyrirmynd enn þann dag í dag.

Billiards and composition

Nú er ég búinn að vera í nokkurrin pásu frá blogginu, en ætla að sinna þessu betur núna. Sá að Howser vinur minn skammaði mig fyrir bíóferðir, en staðreyndin er sú að ég hef að mestu notað frítímann í billiard og lagasmíðar.

Billiard er heillandi spil sem getur tekið mann föstum tökum. Þegar mann dreymir kúlur og sérkennilega snúninga þá er maður sennilega nokkuð langt leiddur. Mest hef ég spilað svokallað Eight Ball, en hef mestan áhuga á Snooker sem er drottning allra kúluspila í veröldinni. Hins vegar er mér til efs að ég muni nokkurn tíma ná einhverjum árangri í þeim leik.

Lagasmíðar eru líka skemmtilegar þrautir að leysa, etv ekki rétt að kalla þær þraut, en það verður þó að eiga sér einhver samræða milli rökhugsunar og sköpunar stað til að lagið verði eitthvað interessant. Ég hef líka hlustað mikið að undanförnu á nýja tónlist til að átta mig á stefnum og straumum. Verð að segja að ég er ekki neitt yfir mig hrifinn af því sem ég hef heyrt, eins og oftast áður er einhvers konar endurvinnsla í gangi, bara með mismunandi sándi og "attitjúdi".

Nú hefur verið mikið um Færeyska tónlist, bæði í útvarpi og í tónleikasölum borgarinnar. Mikið óskaplega er þetta blóðlaust, nokkurs konar akústískt betrekk fyrir prozak neytendur. Teitur, sem er þekktastur Færeyinga, er nokkuð góður, en þetta er voðaleg kertaljósamussurauðvínsmúsík. Hann flytur tam náttúrulausustu útgáfu sem ég hef heyrt af "Great Balls Of Fire". Á sennilega að vera artí en verður bara skrítið. Teitur yrkir hins vegar fallega á ensku, nokkuð sem starfsbræður hans íslenzkir hafa alls ekki á valdi sínu.

Eivor hefur fallega rödd og mikla tækni, en ég trúi varla einu einasta orði sem hún syngur, þetta er allt eins og með miklu flúri. Af hverju syngur hún ekki bara lagið eins og það er? Af hverju allt þetta skraut? Það er ekkert gaman að éta marenguetertu í öllum kaffitímum.

Nú verð ég eflaust skammaður fyrir neikvæðni, en málið er að þetta heillar mig ekki. Hins vegar varð ég nokkuð hrifinn af plötunni hennar Ólafar Arnalds. Krúttkynslóðin á þar sinn bezta fultrúa, tónlistin er, þrátt fyrir hæga og látlausa áferð, spennandi. Röddin er afar sérstök en ég trúi því sem hún segir og ljóðin hennar eru ferðalag um undraheima.

Meira síðar, er farinn til að kompónera einhvern brilljans við púlborðið...