Páskar, Njáll og Páll

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta voru leiðinlegustu páskar lífs míns. Ekki það að páskar hafi alltaf verið skemmtilegir á meðan þessari aumu jarðvist minni hefur staðið, öðru nær. Páskar snérust fyrstu árin um súkkulaði og aftur súkkulaði. Því meira því betra. Örfáum árum síðar snérust páskar um partí og aftur partí, því lengri því betri. En partíin urðu á stundum gleðisnauð, menn urðu oft snimmendis lens með brenns og kvenfólk átti það til að vera anzi hvumpið á þessum tíma árs sem tengist þeim kosmíska viðburði; vernal equinox. Páskar urðu aftur skemmtilegir þegar maður eignaðist afkvæmi. Þar sem mér líður alltaf hálf asnalega þegar kemur að þessu með upprisu holdsins, sérstaklega eftir að ég sá miðaldamyndir af þeim atburði í kirkjum á Ítalíu, þá hef ég horft fram hjá kristindóminum um páska, enda lít ég frekar á þá sem vorblót en annað. Tími til að sá. Páskarnir í ár voru súkkulaði og partísnauðir, því ég lá í lungnabólgu og hugleiddi hinstu rök tilverunnar á meðan ég las kynjamyndir úr rúmteppinu, enda nánast með óráði. Ekki meir um það, þessari raun er lokið, rúmteppið er normalt aftur og hinstu rök tilverunnar óleyst verkefni. Það var kalt þessa páska enda hafa þeir ekki verið svona snemma árs í 95 ár. Páskar eru veizla í farangrinum, þeas aldrei á sama tíma frá ári til árs. Þetta rugl með tímasetningu páska er ævagamall fjandi frá júðum sem kalkúleruðu páska þannig að þeir eru fyrsti sunnudagur eftir fyrsta fulla tungl eftir jafndægur á vori og þannig eru þeir reiknaðir enn í dag. Hananú. Þau tíðendi bárust nú nýverið útum hinar dreifðu byggðir veraldar um páskana að Neil Aspinall væri allur. Hann var stundum kallaður fimmti bítillinn, hvað svo sem það þýddi. Það voru margir sem gerðu tilkall til þess titils, allt frá alkóliseruðum fótboltaköllum til arfaruglaðra japanskra kellinga. Njalli var soldið spes, barnaði mömmu Pete Best, hún var töluvert eldri en Neil og lifir barnið föður sinn, Roeg heitir snáðinn. Neil var heilinn á bak við seinni tíma velgengni The Beatles, átti hugmyndina að Anthology, One og fleiri góðum hlutum sem auðguðu líf okkar bítlaaðdáenda. Hann þótti snjall samningamaður og dílaði við alla sem áttu eitthvað erindi við The Beatles og hafði jafnan sigur. Dauði Njáls skyggði hins vegar gersamlega á fráfall annars manns sem líka kom við sögu The Beatles. Hann gerði ekki tilkall til numero cinque enda vissi hann varla hvaða fyrirbæri The Beatles var. Hann hét Paul Cole og sést ásamt The Beatles á plötuumslaginu Abbey Road. Það er hægt að greina hann þar sem hann stendur á gangstéttinni, ca tommu frá höfði Jóns, stendur við lögreglubíl og horfir á þessa undarlegu prósessíu marsera á gangbrautinni. Hr. Cole hafði ekki hugmynd um að hann væri á mynd með frægustu hljómsveit sólkerfisins fyrr en ca ári síðar þegar kona hans keypti plötuna. Cole hjónin voru í heimsókn í Lundúnum 1969 frá Flórída og voru ekki alveg í takt við tímann hvorki hugmyndafræðilega, tónlistarlega og tízkulega séð. Á meðan frú Cole fór í tuskubúð brá Paul sér á göngutúr þennan ágústmorgun og ráfaði um hverfið sér til dægrastyttingar. Hann var á spjalli við löggumann í bíl þegar hann sá þessa ungu beitarhúsmenn, nafna sinn berfættann og ljómyndara uppí stiga útá miðri götu.Paul Cole lézt nokkru fyrir páska í hárri elli, 96 ára. Og eins og forsjónin vildi hafa það, þá lézt hann í hinu glaðlega plássi Barefoot Bay á Florida.