Varsjárbandalagið sigraði í Júróvissjón

 

 

Þar kom aððí, gömlu kommaríkin með svívirðilegt og tótalí ómúsíkalskt samsæri, koma upp um sitt rétta, ég segi ekki skítlega, eðli. Reynar hafa norðurlandabúar stundað lævísa svikamyllu í júróvissjón, en það er í lagi af því að það eru við.

 Mín kenning er sú að þessi frábæra kompósísjón Valentine Lost, hafi verið felld úr keppninni vegna þess að við rákum rúmversku harmóníkuleikarana úr landi. Það var fljótfærni sem kostaði okkur held ég sigurinn.

Það er þyngra en tárum tekur að þurfa að lúta í gras vegna samsærisins í austri, ekki sízt þegar við flytjum þeim þennan dýrðlega óð. Í textanum segir ma frá ógvænlegum atburðum í mjög epískum stíl. Frásögnin er í fyrstu persónu eintölu. Þar segir af manni sem spilar lag af plötum á meðan ástinni blæðir út í versnandi veðri. Ég missi nú reyndar aðeins plottið þegar tígrisdýr, læst í búri, og leikari á auðu sviði bjóða okkur á sýningu og ætla að stunda einhverskonar kukl eða heilun með vaggi og veltu til að bjarga sálarheill okkar. Síðan bætast við lest á brotnu spori, rússíbani, súrt regn og þornaður árfarvegur svo eitthvað sé nefnt. En að lokum kemur í ljós að manngreyið sem segir söguna, læknast af einhvers konar testesteron fiðringi  og fer að því loknu í leikhús. Endir.

Kannski eru varsjárbandalagsmenn ekki þeir einu sem fatta ekki lýrikina í Valentine Lost, en Eika  Bleika áttu þeir að fíla, toppmðaur Eiríkur.  Þungarokksballöðumelódían var etv aðeins of melodramatísk og féll máske gömlum menningarþjóðum með raffíneraðan músíksmekk ekki í geð.

En það er móðgandi þegar aðrir eru með samsæri, sem við norðurlandabúar áttum eiginlega einkarétt á, og fella okkur á okkar eigin bragði.

Eiríkur: Samsæri austantjaldsmafíu